Wezwanie do nawrócenia

Już w pierwszy dzień Wielkiego Posty słyszymy w czytaniach liturgii Słowa skierowane do nas wezwanie o nawrócenie: „Nawróćcie się do Mnie całym swoim sercem… Nawróćcie się do Pana, Boga waszego!” (1 czytanie), oraz „Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia.” „W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem.” (2 czytanie). Ważne jest aby sobie uświadomić, ze to wezwanie do nawrócenia dotyczy wszystkich, ponieważ każdy z nas ma coś do zrobienia na mojej drodze postępu duchowego, aby stawać się dobrym człowiekiem, chrześcijaninem, ojcem, matką, kapłanem. Nawrócenie zatem, jawi się nam jako proces ciągły, mojego wysiłku, aby dojść do Prawdy Bożej, odkrywając również prawdę o mnie samym i o drugim człowieku. Ileż tutaj jest zaniedbań, zaniechań, gnuśności, szybkiego zniechęcania się, wakacji od Boga, czynienia innych spraw ważniejszymi od Prawdy Bożej – często zachowuję się jak Piłat zadając Jezusowi pytanie: „Co to jest prawda?” i nie czekam na odpowiedź. Odwracam się na pięcie i odchodzę, nie pozostawiając Jezusowi szansę na odpowiedź; a przecież On jest „Bogiem zazdrosnym”, ważniejszym od ojca i matki. Stąd to dzisiejsze błagalne Boga wołanie: „Nawróćcie się do Mnie…” – co by znaczyło – nie ustawajcie w poszukiwaniu Prawdy o Mnie, nie szczędźcie wysiłku uruchamiając władze dusz i poskramiając zmysły ciała; dopóki jeszcze pozwalam się znaleźć. Żeby zobaczyć piękny widok w górach, trzeba wyjść na szczyt (Trzy Korony), żeby zanurzyć się w tajemny bezkres oceanu, trzeba „ wypłynąć na głębię”.

Uczynki pokutne

Co mamy czynić? Pan Jezus odpowiada w Ewangelii: modlitwa, jałmużna i post – nierozdzielne i spójne jak Trójca

Posypanie głowy popiołem

Jest to zewnętrzny znak podjętej pokuty