Wprowadzenie

„Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba stępuje i życie daje światu”. Tak pięknie Jezus mówi o sobie do Żydów którzy Go odnaleźli na drugi dzień po rozmnożeniu chleba; jednak brakowało im wiary i dlatego nie spotkał się ze zrozumieniem. W akcie pokuty pragniemy przeprosić za nasz brak wiary w prawdziwą obecność Jezusa w Eucharystii. Ludzie z tłumu szukają Jezusa.

Było to na drugi dzień po rozmnożeniu chlebów, kiedy nakarmił pięć tysięcy samych mężczyzn. Apostołowie odpłynęli na drugi brzeg, ale Jezus nie wsiadł z nimi. Szukali Go więc wzdłuż brzegu jeziora i odnaleźli w okolicach Kafarnaum, ale nie wiedzieli jak tam przybył – nie zauważyli, że obok rozmnożenia chleba to był już drugi cud który uczynił Jezus. Stwarza się jednak okazja do podjęcia dialogu, którą Jezus wykorzystuje wykazując: niewłaściwą motywację z którą przyszli do Niego i że powinni troszczyć się „nie o ten pokaram, który ginie, ale ten, który trwa na wieki".                                                                                                       Ważna refleksja dla nas: z jaką intencją, motywacją przychodzimy do Jezusa i czy dostatecznie dbamy o ten pokarm, który „trwa na wieki”.

„Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba stępuje i życie daje światu.”

W dalszym ciągu trwania tej rozmowy z Żydami Jezus stara się zmienić ich motywację na prawidłową; i w trakcie tego dialogu pojawia się bardzo ważne pytanie postawione przez Żydów: „Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boże?” Jezus odpowiadając kieruje ich uwagę na siebie: „Na tym polega dzieło zamierzone przez Boga, abyście uwierzyli w Tego, którego On posłał.”